Σάββατο 16 Απριλίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 1985 ΚΑΙ ΠΙΣΩ...... (σε όποιον βρει τον εαυτό του μέσα στο κείμενο) ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ!!!!!!

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! 

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P, LOL (σ.σ. Μου είπαν κάποτε: κλείσε τα Caps Look γιατί με τα κεφαλαία είναι σαν να φωνάζεις και είναι ενοχλητικό (!!!) ακόμα γελάω!!! Άλλες γενιές, άλλοι κώδικες. Σείριος).
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Ήρθε σε εμένα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ο συντάκτης του κειμένου είναι αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής. Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι.

1 σχόλιο:

Αποστόλου Χαράλαμπος είπε...

18/6/2011

Με αυτό το κείμενο πήγα λίγα χρόνια πίσω...Γεννήθηκα το 1968 και το 1985 ήμουν μόλις 17 χρονών. Θέλω να πιστεύω ότι η γενιά αυτή είναι καλύτερη από την προηγούμενη .
Το 1987 βρισκόμουν στους χώρους εξόρμησης και ήμουν το δεύτερο άρμα που θα έμπαινε μέσα στην Τουρκία.Ήταν ένα κρας τεστ για τον καθένα μας …Όπως εγώ και μερικοί άλλοι σε εκείνο το σαρανταοκτάωρο το μόνο που παρακαλούσαμε ήταν να μην μας προδώσουν τα όπλα μας .Το μίσος για τους Τούρκους ήταν μεγάλο γιατί οι πρόγονοί μας αφήσανε την Καρδιά τους και την ψυχή τους σε αυτά τα χώματα όταν το 1922 τους διώξανε από την Κωνσταντινούπολη και την Μικρά Ασία … και ο μόνος τρόπος για να δείξουμε το μίσος ήταν το να σκοτώνουμε Τούρκους …
Για πολλούς άλλους τα πράγματα δεν ήταν ίδια .
Αυτό που είχε ζήσει η Αλεξανδρούπολη τότε καμιά άλλη πόλη δεν το έχει ζήσει , δυστυχώς όμως η πόλη αυτή αξίζει πολλά περισσότερα και έχει πολλές δυνατότητες διότι ενώνει δύο ηπείρους .Για να μην γίνει ο Έβρος Κύπρος κάντε αγώνα από τον μικρό έως τον μεγάλο , από τον αμόρφωτο μέχρι τον μορφωμένο.
Οι φιλόσοφοι μας θέλω να αγωνιστούν , να δημιουργήσουν ειδικές μερίδες και με τον τρόπο τους και την εξυπνάδα τους να τονώσουν τον κόσμο, αλλά και να προβάλουν από δω τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους .

Από Χαράλαμπο Αποστόλου, Αλεξανδρούπολη .
babisdor@otenet.gr

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου