Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η ΚΥΡΙΑ ΛΙΑΝΑ ΣΟΥΒΑΛΤΖΗ ΓΙΑ ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΟΑΣΗ SIWA

ΠΛΑΤΩΝ - «ΚΡΑΤΥΛΟΣ, 397.e.2 – 398.c.4»

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «δαίμονες»; Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ : Λέγε.
ΣΩ. : Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι δαίμονες;
ΕΡΜ. : Δεν γνωρίζω.
ΣΩ. : Δεν γνωρίζεις ούτε για το χρυσό γένος των ανθρώπων, που λέει ότι υπήρξε πρώτο;
ΕΡΜ. : Αυτό το ξέρω.
ΣΩ. : Λέει λοιπόν για αυτό «Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη οι δαίμονες αγνοί και υποχθόνιοι ονομάζονται, εσθλοί, αλεξίκακοι, φύλακες των ανθρώπων».
ΕΡΜ. : Δηλαδή, τι εννοείς;
ΣΩ. : Νομίζω πως, λέγοντας χρυσό γένος, δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά αγαθό και καλό. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός ότι για μας λέει πως είμαστε το σιδερένιο γένος.
ΕΡΜ. : Έχεις δίκιο.
ΣΩ. : Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους συγχρόνους μας είναι αγαθός, θα μπορούσε να πει πως ανήκει στο χρυσό γένος;
ΕΡΜ. : Βέβαια.
ΣΩ. : Οι αγαθοί όμως είναι φρόνιμοι ή τίποτα άλλο;
ΕΡΜ. : Φρόνιμοι.
ΣΩ. : Κατά την γνώμη μου, αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους δαίμονες. Επειδή ήταν φρόνιμοι και «δαήμονες» (σοφοί) τους ονόμασαν «δαίμονες». Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο. Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι, να πεθάνει κάποιος αγαθός, μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται δαίμονας, σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης. Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον «δαήμονα», δηλαδή κάθε άνθρωπο, θεϊκό όσο ζει και αφού πεθάνει, και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται «δαίμων». ……………..

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΜΑΝΑΔΕΣ

Αυτό το Έθνος, από την εποχή του «Ή ΤΑΝ  Ή ΕΠΙ ΤΑΣ» και μέχρι το Έπος του '40, ανδρώθηκε και δοξάστηκε χάρη στην Ελληνίδα Μάνα.
Η ανατροφή ενός άνδρα είναι η μόρφωσις ενός άνδρα, η ανατροφή μίας γυναίκας είναι η μόρφωσις μιας γενεάς. (Σενέκας).
Οι άνδρες κάνουν τα έργα και οι γυναίκες τους άνδρες. (Ισοκράτης)
(Προς γνώσιν και περισυλλογή...)

ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ: 74 ΧΡΟΝΙΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΡΩΩΝ

Ήταν μόλις εννέα χρονών, στη δίνη του ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν η Ερμιόνη Πρίγκου βοήθησε τον πατέρα και τη μητέρα της να θάψουν τα σώματα έξι Ελλήνων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους από εχθρικό όλμο, στον Σκουταρά της Χειμάρρας.
«Στο σπίτι μας έμεναν Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, ενώ στο διπλανό κτήμα μας υπήρχαν ελληνικά χαρακώματα. Μια χούφτα Έλληνες κρατούσαν άμυνα, έχοντας απέναντί τους 500 και πλέον Ιταλούς. Ο πατέρας μου βοηθούσε και μάλιστα ήταν και οδηγός του Ελληνικού Στρατού. Και οι Ιταλοί είχαν πολλούς νεκρούς. Σε μια επίθεση με εχθρικό όλμο, σκοτώθηκαν έξι στρατιώτες που ήταν μέσα στο χαράκωμα. Τα ξέραμε τα παλικάρια αυτά.  Ο Ανδρέας Προβατάς ζούσε ακόμη. Μέσα στα αίματα έδωσε το πορτοφόλι του στον πατέρα μου για να το παραδώσουμε στους δικούς του. Μετά ξεψύχησε. Τους μαζέψαμε και τους θάψαμε σε δύο τάφους που ανοίξαμε βιαστικά. Από τότε έως σήμερα μας συντροφεύουν», λέει στο protothema.gr η κυρία Πρίγκου, που έως το 1990 και την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα κρατούσε επτασφράγιστο το μεγάλο μυστικό που έκρυβε στο κτήμα της, κάτω από τις ελιές.
«Ακολουθήσαμε τον Ελληνικό Στρατό κατά την υποχώρησή του, μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα το 1941. Αργότερα επιστρέψαμε στη Χειμάρρα και οι Ιταλοί συνέλαβαν τον πατέρα μου και τον έβαλαν φυλακή για έναν χρόνο σχεδόν στα Τίρανα. Μετά οι Αλβανοί του Χότζα μας εξόρισαν για 4,5 χρόνια και το σπίτι μας επιτάχθηκε. Όταν επιστρέψαμε το βρήκαμε κατεστραμμένο. Οι Αλβανοί όμως δεν είχαν εντοπίσει τους τάφους των έξι Ελλήνων στρατιωτών και αυτό ήταν βάλσαμο για εμάς. Παρά τα βάσανά μας», λέει.
Τα ονόματα των παλικαριών: Δημήτριος Σελάς (καταγωγή Αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας), Νικόλαος  Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας), Σταύρος Καντάς (Μελλίκια Λευκίμης Κέρκυρας), Παναγιώτης Αλογογιάννης (Καμάρι Κορινθίας), Ανδρέας Προβατάς  (Αγραφούς Κέρκυρας) και  Ματθαίος Λαγός (Πόρος Τροιζηνίας).
«Η συχωρεμένη μάνα μου, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα άναβε κρυφά κεριά στους τάφους και κάθε εθνική εορτή της Ελλάδας μοιρολογούσε τα παλικάρια που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Όλα αυτά μυστικά, γιατί αλίμονό μας αν οι Αλβανοί του Χότζα μας ανακάλυπταν. Μετά τον πόλεμο ήρθαν αρκετές φορές στο σπίτι, ρώτησαν, έψαξαν, αλλά έφευγαν άπραγοι», συμπληρώνει, φέρνοντας στον νου της τα δύσκολα πέτρινα  χρόνια για τους Έλληνες της Χειμάρρας, που το 1945 αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα του Χότζα, με αποτέλεσμα να τους αφαιρεθούν όλα τα μειονοτικά δικαιώματα, τα οποία μέχρι σήμερα συνεχίζει να καταπατεί η Αλβανία.
Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, η οικογένεια Πρίγκου αρχίζει να αναζητεί συγγενείς των νεκρών στρατιωτών, ενώ με πρωτοβουλία της Νεολαίας της «Ομόνοιας», του κόμματος της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αναγέρθηκε στο κτήμα Πρίγκου, δίπλα στους τάφους, ένα λιτό μνημείο για τους έξι ήρωες, πάνω στο οποίο χαράχτηκαν τα ονόματά τους.  «Το μνημείο αυτό, ήταν επιθυμία του πατέρα μου πριν κλείσει τα μάτια του. Το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτά τα παιδιά που έμειναν για πάντα στην αυλή του σπιτιού μας. Φυτέψαμε και  μια μυρτιά δίπλα από τους τάφους, για να έχουν σκιά τα καλοκαίρια οι ήρωές μας».
Τιμή στην Κυρά της Χειμάρρας

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΛΙΛΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ - ΑΝΤΙΓΝώΣΗ, ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ
Με το δοκίμιο τούτο θα πληγώσω σίγουρα μια μερίδα ανθρώπων που, γεμάτοι καλή πίστη, είναι δεμένοι με το χριστιανισμό.  Και λυπούμαι ειλικρινά γι' αυτό.
Γιατί ενώ ξεκίνησα γεμάτη αγανάκτηση και θυμό τη γραφή του βιβλίου μου, μου συνέβη μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή.  Ένιωσα να γίνομαι καλή.  Γλύκαναν μέσα μου οι πληγές της ζωής και της σκέψης.  Πλημμύρισα τρυφεράδα και επιείκεια για τους ανθρώπους. Ως τώρα η αγάπη μου γι' αυτούς ήταν σκληρή, απαιτητική. Δεν τους συγχωρούσα την ευπιστία τους.  Αλλά σιγά σιγά όσο προχωρούσα στη μελέτη και στη γραφή της Αντιγνώσης, γέμιζα τρόμο και συμπόνια.  "Δεν μένει, λοιπόν, καμιά ελπίδα για τον άνθρωπο", αναρωτιόμουνα.  Ως πότε τα ιδανικά που για χάρη τους θυσιάζεται θα γίνονται όπλα να τον δολοφονούν, αλυσίδες να τον σκλαβώνουν, φυλακές να τις κατοικεί;
Και ως πότε αντέχει να πληροφορηθεί τούτη την αλήθεια; Αλλά την ίδια στιγμή αποφάσιζα πως η ίδια αλήθεια που αφαιρεί μιαν ελπίδα, γεννά μια καινούργια.
Η "Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού" θέτει ένα πρόβλημα που ποτέ ως τώρα δεν έχει ερευνηθεί αντικειμενικά και καίρια.  Πως καταποντίστηκε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός;  Γιατί;  Ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του;  Και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο χριστιανισμός;
Οι πολιτισμοί που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και αφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης δέχτηκαν επιδρομές από ορδές βαρβάρων.  Όπως ο Μυκηναϊκός από τους Δωριείς και ο Χαναανικός από τους Εβραίους.
Αλλά ο χριστιανισμός εμφανίζεται σα θρησκεία.  Και το ίδιο ισχυρίζεται ως σήμερα.  Πως έδρασε όμως σα βαρβαρική επιδρομή; Και γιατί λειτούργησε σαν καταλύτης κάθε ελληνικού στοιχείου, μετερχόμενος μέσα που μόνο ο ναζισμός μεταχειρίστηκε;
Ο χριστιανισμός ισχυρίστηκε, και ισχυρίζεται ακόμη, πως μοναδικό του κίνητρο ήταν η Σωτηρία.  Σύμφωνοι.  Αλλά τίνος; Μα της συσσώρευσης του Πλούτου και της Εξουσίας.
Αυτός είναι ο στόχος αυτού του βιβλίου:  Η απομυθοποίηση μιας απάτης, όπως στάθηκε η χριστιανική θρησκεία, που γίνεται θεμέλιο του καπιταλισμού.  Και που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την κατάλυση του Ελληνικού ορθολογισμού.
Διαφορετικά θα εξακολουθεί να εκκρεμεί ένα ζητούμενο.  Από τον Ελληνικό πολιτισμό γεννιέται η Ταυτότητα του Ανθρώπου.  Γιατί ο χριστιανισμός καταργεί αυτήν την Ταυτότητα για να σώσει δήθεν τον άνθρωπο;
'Ενα χρόνο αργότερα, δημοσιεύθηκε στον "Ταχυδρόμο" ότι η Ιερά Σύνοδος ζήτησε τον αφορισμό μου. Κρίμα που οι "νοήμονες" δεν της το επιτρέψανε.  Στερώντας μου έτσι την τιμή να αποκτήσω το αυθεντικό πιστοποιητικό πως είμαι υπηρέτης της αλήθειας.  Γιατί η μόνη δουλειά που δέχτηκα με τη θέλησή μου στη ζωή είναι η εξυπηρέτηση της αλήθειας.
http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,870.0/wap2.html
__________________________________________
«Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί (των Ελλήνων) όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας... αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου» 
Αυτοκράτορες: Θεοδόσιος και Βαλεντινιανός προς Ισίδορον Έπαρχο Πραιτωρίου.14/ Νοέμβριου 435
«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης... Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτό τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό» 
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10. Δεκέμ.  354
«...Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες». ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα από το βιβλίο: «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα απ' τους κώδικες» Εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ. 
Κάποιοι ελληνορθόδοξοι μελετητές και ιερείς ισχυρίζονται, πως "σε αντίστοιχους δημοσιευμένους κώδικες της Ρώμης, δεν υπάρχουν παρόμοιες εξοντωτικές αναφορές κατά των Ελλήνων". Αν αυτό αληθεύει, είναι εντελώς δικαιολογημένο, μια και για προφανείς λόγους, από πολύ νωρίς, νόμοι ανάλογης σκληρότητας απαλείφθηκαν από τα ελληνικά κείμενα. Η παραπάνω συλλογή νόμων, διεσώθη στα Λατινικά απ’ όπου μόλις πρόσφατα τα μετέφρασε η Καμάρα Αφροδίτη, φωτίζοντας την άκρατη ανθελληνική πραγματικότητα του ελληνο-διωκτικού Βυζάντιου.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΣΑΦΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 του Ευγένιου Φούντα
Να λοιπόν γιατί αποσιωπούνται οι πηγές, παραχαράσσοντας τα γεγονότα, οδηγώντας την Ελληνική σκέψη στο πυρ το εξώτερο και τον Ελληνικό λόγο στην χρησιμότητα μόνο του εργαλείου. Γιατί άλλως θα απεδεικνύετο ότι οι πρόγονοί μας, αιώνες πριν τον χριστιανισμό, όχι μόνο γνώριζαν την ηθική και την αγάπη, αλλά και τις εφήρμοζαν στον καθημερινό τους βίο και μάλιστα σε πλατιές πληθυσμιακές ομάδες, αφού το μαντείο ήταν προσπελάσιμο για όλους, άρα και τα αποφθέγματα.
Ας δούμε όμως αυτά τα επιγράμματα, που διαλύουν το πνευματικό σκότος και αναδεικνύουν την σαφή αντιγραφή:
ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Τα μεν υψηλά ταπεινούν, τα δε ταπεινά υψούν» (Διογένης Λαέρτιος, Α, γ, 69).
«Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Κατά Λουκάν, ιδ. 7-11).
ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Τον τελευτηκότα μακάριζε» (Στοβαίου Ανθολογία Γ, παρ. 79ε).
«Μακάριοι οι νεκροί» (Αποκάλυψη Ιωάννου ιδ, 13).
ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Πρεσβύτερον σέβου» (Συλλογή Δημητρίου Φαληρέως παρά Στοβαίου Γ, 74γ).
«Πρεσβυτέρω μη επιπλήξης» (Απόστολος Παύλος Α΄Προς Τιμόθεον, ε, 1).
ΤΟΥ ΘΑΛΗ:
«Αγάπα τον πλησίον» (Γνωμ. Γ. Φιλάρετος, σελ. 53).
«Όσα νεμεσός των πλησίον αυτός μη ποιεί» (Συλλογή Δημ. Φαληρέως παρά Στοβαίου Α΄, παρ. 79ε).
«Αγαπήσης τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Κατά Ματθαίον, κβ, 39).
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Μη ψεύδου αλλ' αλήθευε» (Συλλογή Δημ. Φαληρέως παρά Στοβαίου Α΄, παρ. 79ε).
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους» (Επιστ. Απ. Παύλου εις Κολοσσαείς γ΄ 9).
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Όρκω μη χρω» (Εις Χρυσολωράν, σελ. 64)
Ομοίως ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ:
«Μηδέ ομνύναι θεούς» (Διογένης Λαέρτιος, Ηα, παρ. 22).
«Μη ομόσαι όλως μήτε εν τω ουρανώ μήτε εν τη γη» (Κατά Ματθαίον Ε΄ 34-38).
ΤΟΥ ΘΑΛΗ:
«Ένιοι δε και αυτών πρώτον (τον Θάλητα) ειπείν φασίν αθανάτους τας ψυχάς» (Διογ. Λαέρτιος Α.α παρ. 24)
«Και μη φοβηθήτε αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένους αποκτείναι» (Κατά Ματθαίον, ι.28).
ΤΟΥ ΒΙΑ:
«Αφροσύνη μη προσδέχου» (Συλλογή Δημ. Φαληρέως παρά Στοβαίου, τόμος Α, σελ. 109, παρ. 79).
Παραβολή του άφρονος Πλουσίου, Κ. Διαθήκη.
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Κριτής μη καθήσο. Ει δε μη, τω ληφθέντι εχθρός έση».
«Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», Κ. Διαθήκη.
ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ
«Τί εστί πλούτος; Θησαυρός κακών, εφόδιον ατυχημάτων, χορηγία πονηρίας»;
«Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης!» Παραβολή.
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Γονείς αίδου».
«Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου», Αγ. Γραφή.
ΤΟΥ ΘΑΛΗ:
«Ειρήνην αγάπα».
«Ειρήνη υμίν». Γνωστή ρήση του Ιησού.
ΤΟΥ ΒΙΑ:
«Περί θεών λέγε ως είσιν».
«Αποδώσατε τα του θεού, τω θεώ». Κ. Διαθήκη.
ΤΟΥ ΠΙΤΤΑΚΟΥ:
«Αργός μη ίσθι, μηδ' αν πλουτής».
«Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Απ. Παύλος.
ΤΟΥ ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΥ:
«Διαβολήν μίσει».
«Ου κατηγορήσεις τον πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή». Κ. Διαθήκη.
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Άρχεσθαι μαθών, άρχειν επιστήση».
«Ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ' ος θέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν, αλλ' ος θέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται διάκονος υμών». (Κατά Μάρκον, ι.42, 45).
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Τα σπουδαία μελέτα».
«Ερευνάτε τας γραφάς». Κ. Διαθήκη.
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Μη ψεύδου αλλ' αλήθευε».
«Ου ψευδομαρτυρήσεις».
ΤΟΥ ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΥ:
«Αρχούσιν είκε».
«Αποδώσατε τα του καίσαρος τω καίσαρι&». Κ. Διαθήκη.
Η διδασκαλία των Ελλήνων φιλοσόφων διδάσκει τους λαούς της οικουμένης και οι ρήσεις τους εμφανίζονται και πάλι...
ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ:
«Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά».
«Μη δώτε τα άγια τοις κυσί, και θέτετε τους μαργαρίας ενώπιον των χοίρων».
ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ:
«Τί σε στενοχωρεί, φίλε, δώσε μου μέρος από τις φροντίδες σου, για να σε ξελαφρώσω».
«Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».
ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ:
«Κι αν ακόμα σε βρίσουν κι αν εξευτελίσουν ή σε χαστουκίσουν μη θυμώνεις».
«Όστις σε ραπίσει επί της μιας σιαγόνας, στρέψον αυτού και την άλλην».
ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ:
«Καταφέρετε να βλέπετε τον χειρότερο εχθρό σας σαν φίλο σας με την ίδια λαχτάρα».
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
.....
Και θα κλείσουμε αυτήν την αναφορά με ένα ρητό, ταυτόχρονα και ένα μήνυμα με παντοδαπούς αποδέκτες.
«Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες».

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ «Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας»

Δεν χρειάζεται να ντρέπεστε που είστε Έλληνας, ντρέπονται άλλοι για σας. Οι Έλληνες οι πρόγονοι σας !
Είπες πώς ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας; Μήπως η λέξη Έλλην πρέπει να ντρέπεται που εκπροσωπεί εσένα,  που δεν θυμίζεις τίποτα από τον Ηρωισμό, την Τόλμη, την Αρετή,  των προγόνων σου!
Τι έχεις προσφέρει στο μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού για να έχεις το δικαίωμα να εκφράζεις άποψη για τον Έλληνα;
Μήπως έχεις να υποδείξεις την δουλεία σου και την ελεεινότητα με το να ψηφίζεις πρόσωπα ΌΧΙ με σκοπό το συμφέρον του έθνους και της πατρίδας σου,  αλλά το προσωπικό σου, ή δεν καταλαβαίνεις τι λέω; Ξέχασες όταν έγλυφες τα οπίσθια των πολιτικών για να σου βολέψουν τον υιό ή την κόρη;
Δεν κοιτούσες τότε στον καθρέφτη για να δεις τον εαυτό σου και να πεις, ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ;
Με την πρώτη δυσκολία και εμπόδια βρίσκεις να κατηγορήσεις την Ελλάδα και των Έλληνα. Όταν σε χρειάζεται όμως η Ελλάδα νοιάζεσαι μόνο για το τομάρι σου!
Μήπως επιτέλους αντί να λες  «ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ» είναι πιο δίκαιο να πεις  «ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΈΛΛΗΝΑΣ» (;;;)
Έτσι  στο εξής όταν τα βρίσκεις σκούρα θα λες ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΙ  ΕΛΛΗΝ
ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΙΚΑΙΑ ΠΡΑΤΤΟΥΝ. ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ!
Και επειδή είσαι ένοχος για την κατάντια σου μην προσπαθείς να δικαιολογείσαι.
(Απόσπασμα. Ολόκληρο εδώ: http://molonlabe.blog.com/

ΔHΛΩΣΕΙΣ - ΑΜΦΙΠΟΛΗ

ΞΕΝΟΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ: «Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΛΛΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ!»

Τρεις ξένοι ακαδημαϊκοί μας θυμίζουν όσα έχουμε ξεχάσει ή μάλλον καλύτερα όσο προσπαθούν κάποιοι να μας «αναγκάσουν» να ξεχάσουμε: To μεγαλείο του Ελληνισμού!
Σύμφωνα με τους: Simone Le Baron (Γαλλίδα) καθηγήτρια γαλλικών, γλωσσολόγος, συγγραφέας. Arsam Momeni (Ιρανός) διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής, συγγραφέας. Και Sam Chekwas (Νιγηριανός) οδοντίατρος, εκδότης και συγγραφέας, η λύση στα προβλήματα μας δεν είναι η παγκοσμιοποίηση, που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να επιβάλλουν οι παγκοσμιοποιητές της Δύσης, αλλά ο Ελληνισμός!
«Ο Ελληνισμός είναι το αντίβαρο στην ανελευθερία. Κι άλλες φορές προσπάθησαν να τον σβήσουν και σε όλες απέτυχαν. Και να είστε σίγουροι ότι, άσχετα με τον ρου των γεγονότων, οι απανταχού Έλληνες όχι απλά θα ξαναδώσουν τα φώτα, αλλά και θα τα αλλάξουν σε αυτούς που ταλανίζουν την οικουμένη. Αυτό, ακόμα και αν γελάσετε, κρατήστε το κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σας…», τονίζουν χαρακτηριστικά, συγκινώντας το πολυπληθές ακροατήριο.
Μάλιστα, όπως δηλώνει ο Ιρανός καθηγητής, δεν προτείνουν τον Ελληνισμό χάριν κάποιων Ελλήνων φίλων, αλλά γιατί αποτελεί «το οξυγόνο της ανθρωπότητας»,
Ενώ ο ομογενής Σαμ Τσέκουας μιλάει για Ελλάδα εκτός Ελλάδας, με απούσα την Ελλάδα…
Πόσο λυπηρό πάντως, μόνο οι «ξένοι» να μιλάνε έτσι για την πατρίδα μας
Δείτε τα συγκλονιστικά βίντεο:

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

Ακέραιο το μαρμάρινο κεφάλι της ανατολικής Σφίγγας, όπου ήταν ένθετο, βρέθηκε κατά την ανασκαφή στο εσωτερικό του τύμβου Καστά στην Αμφίπολη, όπου συνεχίζονται οι ανασκαφικές εργασίες από την ΚΗ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Το Σάββατο και τη Δευτέρα προχώρησε η ανασκαφή σε όλη την επιφάνεια στο εσωτερικό του τέταρτου χώρου (4,5Χ6μ.) και σε βάθος μέχρι 5,20 μ. από την κορυφή της θόλου.
Σήμερα, Τρίτη, πραγματοποιήθηκε δοκιμαστική τομή (2Χ2μ.), στην είσοδο του τέταρτου χώρου, και σε βάθος 0,45μ. Μπροστά στην είσοδο, στον χώρο αυτό, αποκαλύφθηκαν δυο τμήματα, από το δυτικό θυρόφυλλο, τα οποία και συνανήκουν. Το πρώτο έχει διαστάσεις 0,89Χ1,49Χ0,15 και το δεύτερο 0,89Χ1,30Χ0,15.
Επίσης, αποκαλύφθηκε το βόρειο τμήμα του μαρμάρινου κατωφλίου, το οποίο έχει συνολικά μήκος 2,15μ. πλάτος 1,6μ. και πάχος 0,25μ. Φέρει κυρτές βαθύνσεις, για την ένθεση των μεταλλικών τροχιών που διευκολύνουν την κίνηση των μαρμάρινων θυροφύλλων. Όπως προκύπτει από την συγκεκριμένη τομή, εδώ υπήρχε δάπεδο από πωρόλιθους, που έφεραν λευκό επίχρισμα. Εκατέρωθεν του κατωφλίου εντοπίστηκαν, κατά χώραν, οι πωρόλιθοι του δαπέδου. Στην ανατολική πλευρά της τομής το δάπεδο φαίνεται ότι έχει υποστεί καθίζηση, ενώ δυτικότερα το δάπεδο είναι κατεστραμμένο και οι λίθοι του πεσμένοι στο εσωτερικό της τομής.
Σε βάθος 0,15μ. από την επιφάνεια του κατωφλίου εντοπίστηκε και αποκαλύφθηκε το μαρμάρινο κεφάλι Σφίγγας. Είναι ακέραιο με ελάχιστη θραύση στη μύτη. Έχει ύψος 0,60 μ. Το κεφάλι ταυτίζεται και αποδίδεται στον κορμό της ανατολικής Σφίγγας, όπου ήταν ένθετο. Στρέφεται προς την είσοδο και φέρει πόλο. Στο κάτω μέρος του λαιμού σώζεται ακέραιη η διατομή της έδρασης στο σημείο ένθεσης στον κορμό της. Έχει κυματιστούς βοστρύχους, που φέρουν ίχνη κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πέφτουν στον αριστερό ώμο της, ενώ συγκρατούνται από λεπτή ταινία. Πρόκειται για γλυπτό εξαιρετικής τέχνης. Βρέθηκαν, επίσης, θραύσματα από τα φτερά των Σφιγγών.
Τις επόμενες ημέρες έχει προγραμματιστεί η αφαίρεση πεσμένων πωρόλιθων από το εσωτερικό του τρίτου χώρου καθώς και των τμημάτων της θύρας τα οποία περιγράψαμε. Συγχρόνως, θα ενισχυθούν οι υποστυλώσεις προκειμένου να συνεχιστεί η ανασκαφική έρευνα στην υπόλοιπη έκταση του τρίτου χώρου.

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ Ν' ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΡΓΑ

«Στον φανταστικό χωροχρονικό παγκόσμιο χάρτη, η οδός των Ελλήνων ξεκίνησε ως μία κεντρική πλατιά και αστραφτερή λεωφόρος και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε στενό συνοικιακό δρομάκι ... Αυτό που με χαλάει αφάνταστα στη χώρα μου είναι η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η άκρατη ιδιοτέλεια, η συναλλαγή, ο φθόνος, η καφενειακή φλυαρία, η επιδειξιομανία, η εθνικιστική κομπορρημοσύνη ...»
(Θέμης Λαζαρίδης, καθηγητής Χημείας στο City College of New York).
Οι σύγχρονοι Ρωμιοί παπαγαλίζουν αρκετές φορές δύο-τρία απ' τα σπουδαία αρχαία ρητά όπως «γνώθι σ' αυτόν», «μηδέν άγαν», «μέτρον άριστον» (μάλιστα προσθέτοντας λανθασμένα και το «παν» μπροστά κάνοντάς το «παν μέτρον άριστον», έτσι για να μην έχει κανένα νόημα το ρητό), χωρίς βέβαια να τηρούν τίποτα απ' αυτά. Αντ' αυτών σχεδόν όλοι ακολουθούν τις ανεύθυνες και ξεπεσμένες Ρωμαίικες προτροπές «μη θίγεις τα κακώς κείμενα», «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ' την τρύπα», «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ' αφήσουμε», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», «ωχ, αδελφέ», «ναι μωρέ» και άλλα παρόμοια ...
«Θέλεις νά χεις πιστή την εικόνα του Νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τι ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι του Μακαρίου Β΄ της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά που κρύβουν το πρόσωπο, όπως οι άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις τον νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου Έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά. Φέρε την εικόνα των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές ... Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της Αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες τον κυανό κεφαλόδεσμο και τον ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι Ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες ... Όλοι και όλες στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη,  σ' ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια λευκή κρήνη της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαυμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι και θεοί, και αγάλματα ένα. Όλα ετούτα για να συγκρίνεις την παλιά και την νέα Ελλάδα ...;άλλο πράγμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι»
(«Γκέμμα» σελ.107).
Βαθιά πίσω στην ιστορία και ακόμα βαθύτερα μέσα μας στα άπατα της ψυχής μας, βρίσκεται και το αίτιο της αρρώστειάς μας. Η Ρωμιοσύνη είναι καρφωμένη πάνω μας απ' την στιγμή της γέννησής μας παντού γύρω μας. Η Ρωμιοσύνη είναι η ίδια η κατάντια και η παρακμή, ένα θανατηφόρο μικρόβιο και μία ανίατη νόσος που πλανάται ως σαρκοβόρο φάντασμα στις γκρίζες τσιμεντουπόλεις μας. 
«Ο δούλος του θεού γεννήθηκε,
 ο δούλος του θεού βαπτίσθηκε, 
ο δούλος του θεού παντρεύτηκε, 
ο δούλος του θεού πέθανε». 
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δούλοι, Ρωμιοί, Ραγιάδες. Η Ρωμιοσύνη καραδοκεί πάντοτε ψαλιδίζοντας τα φτερά μας, γκρεμίζοντας τα όνειρά μας, εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα προόδου μας, τρώγοντας τα παιδιά μας σαν άλλος Κρόνος, στο τραγούδι του Ρίτσου ... «Η Ρωμιοσύνη», «και κει που πάει να σκύψει ... με το λουρί στο σβέρκο ... να τη να τη, πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει»...
Είναι στο το χέρι μας ν' αλλάξουμε την πορεία αυτού του τόπου όχι όμως με λόγια, αλλά με έργα. Η Ελληνική Παιδεία, αυτό που η Βυζαντινή πλέμπα και η χριστιανική Ρωμιοσύνη αποκαλούσε για χίλια τριακόσια περίπου χρόνια ως «νόσο των ανόσιων, μιαρών και αλητήριων Ελλήνων», είναι το μοναδικό αντίδοτο για την κληρονομική και βαριά νόσο της Ρωμιοσύνης. Είναι η Παιδεία, που αγνοούν παντελώς, που μίσησαν και ακόμα μισούν θανάσιμα οι Ρωμιοί κάτοικοι του τόπου μας, αλλά θαύμασαν, λάτρεψαν και οικειοποιηθήκαν στην πράξη κι όχι στα λόγια, όλες οι προοδευμένες και πολιτισμένες χώρες του κόσμου. Η Παιδεία, που θεράπευσε πολλές άλλες άρρωστες κοινωνίες βαρβάρων λαών. Σήμερα όμως οι βάρβαροι της Ευρώπης και του κόσμου είμαστε εμείς, οι ανάξιοι και επιλήσμονες Ρωμιοί!
«Έλληνες θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη, όχι δύο και δύο εικοσιδύο στον ουρανό... Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. Έλληνες θα πει... στους Δελφούς το "γνώθι σαυτόν". Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες... Όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: "προσδοκώ ανάσταση νεκρών"...Όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου ...;»
(«Γκέμμα» κεφ. Ελληνοέλληνας σελ. 124).
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΔΕΝ ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙΣ Η ΤΙ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ «ΤΙ ΠΟΙΕΙΣ» Η «ΤΙ ΠΡΑΤΤΕΙΣ».

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Χωρίς τίτλο…

Μετά τον VANGELIS MOSS (ανάρτηση του 2010)
 βλέπουμε τον LONG JOHN….
Πηγή εικόνας ηλεκτρ. ταχυδρομείο
Χωρίς σχόλια

Ο ΔΕΞΙΛΕΩΣ και ΟΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

Ο Δεξίλεως ήταν αρχαίος ευγενής Αθηναίος, γιος του Λυσανίου εκ του Θορικού, είχε γεννηθεί όταν στην Αθήνα ήταν άρχοντας ο Τείσανδρος. Ανήκε στη τάξη των ιππέων, που έπεσε, σε ηλικία μόλις 20 ετών, μαζί με άλλους 4 ιππείς και του φύλαρχου Αντιφάνους το -394 στην Κόρινθο, όταν ήταν άρχοντας Αθηνών ο Ευβουλίδης. Στην μάχη εκείνη είχαν ηττηθεί οι Αθηναίοι από τους Σπαρτιάτες.
Η τέφρα του Δεξίλεω καθώς και των τεσσάρων άλλων ιππέων μεταφέρθηκε στην Αθήνα και εναποτέθηκε στο Δημόσιο Σήμα. Το ανάγλυφο που αποκαλύφθηκε στον Κεραμεικό κατασκευάστηκε αργότερα από τους συγγενείς του Δεξίλεω (ανάγεται στο -390), όταν κατασκευάστηκε ο οικογενειακός τους περίβολος, όπου και ευρέθη το ανάγλυφο. Το επιτύμβιο αυτό ανάγλυφο αποτελεί ένα από τα θαυμαστότερα ανάγλυφα της αττικής τέχνης, του χώρου, που έχει διασωθεί. Το μνημείο παριστά έφιππο νέο με αναπεταμένο το χιτώνα να εξακοντίζει το δόρυ του σε αντίπαλο που πίπτει στο έδαφος. Στη βάση του μνημείου αναγράφονται σε τέσσερις στίχους: "Δεξίλεως Λυσανίου Θορίκιος - Εγένετο επί Τεισάνδρου άρχοντος - Απέθανεν επ΄ Ευβουλίδου - εν Κορίνθω των Πέντε Ιππέων".
Σημειώνεται ότι δεν βρέθηκαν τα χάλκινα όπλα των δύο πολεμιστών (ακόντιο και ξίφος) καθώς και το χαλινάρι του αλόγου που για όλα αυτά από τις υφιστάμενες υποδοχές θεωρείται πως πρέπει να υπήρχαν στην αρχαιότητα. Επίσης αντίγραφο του ανάγλυφου αυτού έχει τοποθετηθεί στο σημείο ανεύρεσής του στον αρχαιολογικό χώρο.
Το μνημείο του Δεξίλεω καθώς και εκείνα της Ηγησούς και του Ταύρου χαρακτηρίζονται ως τα ωραιότερα μνημεία του Κεραμεικού που φυλάσσονται στο ομώνυμο Μουσείο Κεραμεικού.
Η επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω τι σου θυμίζει;;;
Η χριστιανική θρησκεία βάσισε την θεωρία της στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, και τα τελετουργικά της στα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια. Επειδή όμως έπρεπε να αποκόψουν τον Έλληνα και τον τότε πολιτισμένο κόσμο από την φιλοσοφία και το Ολυμπιακό Πάνθεον για προφανής ιδιοτελείς σκοπούς, οι δημιουργοί της χρησιμοποίησαν εξεζητημένες προπαγανδιστικές τεχνικές με σκοπό να καταφέρουν μεν να πείσουν τον κόσμο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, αλλά ταυτόχρονα να ρίξουν στάχτη στα μάτια τους και να μην δουν ότι αντέγραψαν και οικειοποιήθηκαν το παν.
Τα Ηλύσια πεδία μετατρέπονται σε Παράδεισο, Οι προστάτες θεοί γίνονται Άγιοι προστάτες π.χ. ο Ποσειδώνας μετατρέπεται σε Άγιος Νικόλαος, ο Ερμής και η Ίρις σε Αρχαγγέλους, η Λύρα του Απόλλωνα σε Σεραφείμ (Αγγέλους που παίζουν μουσική στον θρόνο του θεού), ο κήπος των Εσπερίδων σε κήπο της Εδέμ, η Κοσμογονία του Ησίοδου γίνεται copy paste απλά αλλάζει όνομα σε Γέννεσις, οι Μάντεις γίνονται Προφήτες, τα πολλά επίθετα των Ολυμπίων θεών τα οποία αποδίδοντω σε ιδιότητες π.χ,, Μοιραγέτης,,, Κουροτρόφος, Αλεξίκακος, Κάρνειος, Κιθαρωδός, Κουροτρόφος,, Πύθιος, Δήλιος, Πήκτης, Τελέστωρ, Μουσηγέτης, Ζωηφόρος, Φωτοδότης, Ακερσεκόμης, Αειγενέτης, Σιντάλκας, Τοξοβόλος και Φοίβος Απόλλων (350 συνολικά επίθετα), γίνεται Παναγία η Αθηνιώτισσα, Παναγία η Μυρτιδιώτισσα, Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα κτλ.

ΕΚΤΙΣΑΝ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΕΝΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ ....ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ

ΤΟ ΦΩΣ ΚΥΛΑΕΙ ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Της Aθανασίας Καραμητσάνη
Η Ελλάδα μου, εκτός από τη χώρα όπου γεννήθηκα, ανατράφηκα, μεγάλωσα και μεγαλώνω ωριμάζοντας, είναι για μένα φως – άπλετο φως… Γιατί ο ήλιος την έχει ερωτευτεί παράφορα. Γιατί γέννησε τα πιο φωτεινά πνεύματα και μαζί μ’ αυτά κι όλα όσα γνωρίζουμε.
Αυτό το φως το λάτρεψα από μικρή. Αυτό κυλάει στις φλέβες όλων των Ελλήνων – κι αυτών που το ξέρουν κι αυτών που δεν το ξέρουν.
Η Ελλάδα είναι για μένα η θάλασσα με όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Μια θάλασσα που την κοιτάς κι ανοίγουν, μαζί με τα μάτια, και η ψυχή και το μυαλό σου.
Είναι οι μυρωδιές της άνοιξης, που πουθενά στα μέρη που ταξίδεψα δεν μύρισα.
Είναι τα βουνά, τα φαράγγια και οι κοιλάδες της, που σε γεμίζουν δέος, είναι τα νησιά της με τη μοναδικότητά τους το καθένα, είναι τα περιβόλια της με τις πορτοκαλιές, με τις λεμονιές, με όλα τα υπέροχα καρποφόρα δέντρα τους, είναι τα καλοκαίρια της με τη ραστώνη κάτω απο τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα, είναι τα φθινόπωρα και οι γλυκύτατοι χειμώνες της, είναι όλες οι ομορφιές της φύσης σ’ έναν μόνο τόπο.
Η δική μου Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία, ακόμα και κάτω από τον χειρότερο ζυγό, μπορεί κανείς να νιώθει ελεύθερος να χαρεί τη ζωή και τις ομορφιές της.
Είναι ακόμα η ιστορία – μακριά, βαριά και τόσο μα τόσο διδακτική.
Είναι η χώρα που όπου κι αν πας την κουβαλάς μαζί σου και πάντα σου λείπει.
Είναι κι οι Έλληνες. Ο φλογερός λαός, με τα τεράστια ελαττώματα (και ποιος δεν έχει άλλωστε), αλλά και με εκείνο το συναίσθημα, το πάθος, τη φλόγα και το φιλότιμο, που είναι ασυναγώνιστα. Με εκείνο το πνεύμα και την κριτική ματιά που, σ’ όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκονται, δεν χάνεται, αντίθετα θεριεύει και μεγαλουργεί.
Ήμουν και παραμένω περήφανη που είμαι Ελληνίδα, ακόμα και τα τελευταία σκοτεινά χρόνια, τα χρόνια του “μεσαίωνά” μας, όπως συχνά-πυκνά λέω.
Η Ελλάδα μου μ’ έμαθε να αγαπώ το φως, μ’ έμαθε να αγαπώ το πνεύμα, μ’ έμαθε να αγαπώ τη φύση και τη ζωή, μ’ έμαθε – και με μαθαίνει – να είμαι ολοένα και πιο ελεύθερη, μ’ έμαθε να παλεύω και να επιβιώνω σε όποια κατάσταση κι αν βρεθώ.
Μου έμαθε, τέλος, να μην ξεχνώ πως η αληθινή ομορφιά δεν χάνεται, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΛΠΙΖΕΙ ΣΕ ΚΑΤΙ Η ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΑΤΑΙ Η ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ.

Το να ζει κανείς ενάρετα σημαίνει να ακολουθεί την πορεία της φύσης, (...) γιατί η ατομική μας ύπαρξη είναι τμήμα ολόκληρου του σύμπαντος. Για αυτό μπορεί να ορισθεί ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου το να ζει σύμφωνα με τη φύση ή με άλλα λόγια σύμφωνα με τη δική του ανθρώπινη φύση καθώς επίσης το να ζει σε συμφωνία με τη βαθύτερη φύση του σύμπαντος, το να ζει μια τέτοια ζωή ώστε να μην κάνει οτιδήποτε που απαγορεύεται από τον κοινό νόμο δηλαδή τον Ορθό Λόγο, ο οποίος διαπερνά όλα τα όντα (...)
Και είναι αυτό το οποίο συνθέτει την αρετή του ευτυχισμένου ανθρώπου και κάνει τη ζωή του να κυλάει όμορφα, το να ενεργεί κατά τρόπο που συμβάλει στην εναρμόνιση του πνεύματος του με τη βούληση Εκείνου που κυβερνά το σύμπαν. (...) Και αρετή είναι η αρμονική προδιάθεση την οποία μπορεί κανείς να επιλέξει να ακολουθήσει, επειδή έχει αξία από μόνη της, όχι επειδή ελπίζει σε κάτι ή επειδή φοβάται ή επειδή έχει κάποιο άλλο εξωτερικό κίνητρο.
Επιπλέον η ευτυχία βρίσκεται στην αρετή, γιατί η αρετή είναι η νοητική κατάσταση η οποία τείνει να κάνει τη ζωή αρμονική. Όταν ένα λογικό όν είναι διεστραμμένο, αυτό οφείλεται στο ότι το παραπλανούν εξωτερικές επιδιώξεις (φιλοδοξίες, πάθη) ή ενίοτε στο ότι το επηρεάζουν οι συναναστροφές του.
Γιατί η φύση κατ΄ αρχή  δεν είναι ποτέ διεστραμμένη.
(Διογένης Λαέρτιος , Βίοι Φιλοσόφων VII 87 - 89)

ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ – ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ

"Οι αόρατοι Έλληνες από πάνω μας… αυτοί που θέλουν να ενσαρκωθούν είναι πάρα πολλοί. Και θλίβονται βαθύτατα, σ’ όποιον έχει μια μέθεξη και καταλαβαίνει… για την κατάντια των σημερινών νεοελλήνων. Που έχουν εγκαταλείψει τους Θεούς τους. Που έχουν εγκαταλείψει τα πάτρια.
Λέει ο Παλαμάς, «στὸ χῶμα τοῦτο πάντα ἀνθοῦνε κ᾿ ἔχουν ἀθάνατη ζωὴ καὶ μᾶς θαμπώνουν, μᾶς μεθοῦνε νεράιδες, ἥρωες, θεοί!».
Αυτά θα έπρεπε να είναι για μας το ψωμί και το τυρί μας. Θα έπρεπε να είναι ο αέρας μας."
Ο Αναστάσιος Ασημακόπουλος (Φιλόσοφος), σε ένα μικρό μέρος από την ομιλία του, στην Πολιτιστική Εταιρεία Παλαίχθων, με τίτλο: "Υπερβατική Εξέλιξη".
Παλαίχθων Σύλλογος Παλαίχθων Σύλλογος

ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ

Από τους θεούς κανένας δεν φιλοσοφεί, μήτε έχει τον πόθο να γίνει σοφός, γιατί είναι. Μήτε κανείς άλλος, αν είναι σοφός, δεν φιλοσοφεί. Μήτε πάλι οι ανόητοι φιλοσοφούν, μήτε θέλουν να γίνουν σοφοί· γιατί αυτό δα είναι η αμάθεια, μη όντας μήτε όμορφος και καλός μήτε φρόνιμος, να νομίζεις, πως σου είναι αυτό αρκετό. Δεν ποθεί λοιπόν εκείνος που δεν πιστεύει, πως του λείπει τίποτε, αυτό που δεν θα πίστευε, πως του λείπει.
Ποιοι λοιπόν, είπα εγώ, Διοτίμα είναι αυτοί που φιλοσοφούν, αφού δεν είναι μήτε σοφοί μήτε οι ανόητοι; Φανερό δα είπε είναι τούτο και σε ένα παιδί, πως κείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο....
(Πλάτωνος Συμπόσιο 204a-b2).

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ -5500

ΠΕΡΙ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑΣ...

Μη φυτρώνεις εκεί όπου δεν σε σπέρνουν. (Του Λαού).
Τι δε σε νοιάζει μη ρωτάς ποτέ κακό δεν έχεις. (Του Λαού).
Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάνε για σχοινί. (Του Λαού).
Όποιος μπλέκεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. (Του Λαού).
Του κόσμου άλλα είναι στην εξουσία μας και άλλα δεν είναι στην εξουσία μας. Της εξουσίας μας είναι η γνώμη μας, η διάθεσή μας, η επιθυμία μας ν’ απολαύσουμε, η προσπάθεια ν’ αποφύγουμε, με μια λέξη όσα είναι δική μας ενέργεια· δεν είναι της εξουσίας μας το σώμα, η περιουσία, οι δόξες, τα αξιώματα και με μια λέξη όσα δεν είναι δικής μας ενέργειας.
Εκείνα που εξουσιάζουμε είναι από τη φύση τους ελεύθερα, ανεξάρτητα, ανεμπόδιστα· εκείνα που δεν εξουσιάζουμε, αδύνατα, υπόδουλα, εξαρτώνται από αλλού, μας είναι ξένα. Να θυμάσαι λοιπόν ότι αν εκείνα που είναι από τη φύση τους δουλικά, τα νομίζεις ελεύθερα και τα ξένα τα νομίζεις δικά σου, θα απαντήσεις εμπόδια, θα λυπηθείς, θα ταραχθείς, θα παραπονεθείς εναντίον θεών και ανθρώπων· αν όμως μόνο το δικό σου θεωρήσεις ότι σου ανήκει και το ξένο, όπως και είναι, το θεωρήσεις ξένο, κανείς δε θα σου επιβληθεί ποτέ, κανείς δε θα σου γίνει εμπόδιο, δεν θα έχεις παράπονο με κανένα, δε θα κατηγορήσεις κανένα, δεν θα κάνεις τίποτα χωρίς να το θέλεις, κανείς δε θα σε βλάψει, εχθρό δε θα έχεις ούτε θα πάθεις ποτέ καμιά βλάβη.
Δεν ταράζουν τους ανθρώπους τα πράγματα, αλλά οι γνώμες που σχηματίζουν για τα πράγματα· π.χ. ο θάνατος δεν είναι κάτι φοβερό· αν ήταν, θα φαινόταν και στο Σωκράτη φοβερό· αλλ’ η ιδέα του θανάτου, επειδή είναι φοβερή, αυτή μας τρομάζει. Όταν λοιπόν συναντάμε εμπόδια ή μας πιάνει ταραχή ή λύπη, ποτέ να μην αποδίδουμε την αιτία σε άλλους παρά μόνο στον εαυτό μας, δηλαδή στις γνώμες μας.
Ο απαίδευτος άλλους κατηγορεί για τα δικά του ατυχήματα· εκείνος που άρχισε να εκπαιδεύεται, τον εαυτό του· και ο πεπαιδευμένος ούτε τον εαυτό του.
(Επίκτητος, Εγχειρίδιο 1, 1-3 και 5) .
Ό,τι παθαίνει το κορμί το φταίει το κεφάλι. (Του Λαού).
Εάν δεν καταφέρεις να πιάσεις ψάρι, μην καταριέσαι τη θάλασσα. (Του Λαού) .
Μερικοί ενώ οι ίδιοι ήσαν υπαίτιοι για τα δεινά που τους βρήκαν, ασυλλόγιστα έριξαν την κατηγορία στους Θεούς. Αίσωπος

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ΕΙΝΑΙ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1904 ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΑΝΕΙ ΕΝΑΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΕΝΑΝ ΗΡΩΑ ΣΥΜΒΟΛΟ!

Το σώμα του Παύλου Μελά, αποτελούμενο από 50 Μακεδονομάχους που βαδίζει για να συναντηθεί με άλλο σώμα Ελλήνων ανταρτών, για να συναποφασίσουν γενικότερη κατά των Βουλγαρικών συμμοριών επίθεση, σταματά στο χωριό Στάτιστα, για να ξεκουράσει τους άνδρες του.
Στις αντιρρήσεις γι΄αυτόν τον σταθμό του φίλου και υπαρχηγού του Νίκου Πύρζα, επειδή στο χωριό κατά τις πληροφορίες τους υπάρχει Τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα, ο Παύλος απαντά: «Είναι αμαρτία, τα παιδιά κουρασμένα, βρεγμένα ας μείνωμεν εις το χωριό να στεγνώσουν ολίγον».
Αυτή η απόφαση του θα είναι γι΄αυτόν μοιραία, γιατί οι Τούρκοι ειδοποιημένοι από κομιτατζή για την εκεί παρουσία τους επιτίθενται και κατά τη συμπλοκή ο Παύλος τραυματίζεται σοβαρά – “στη μέση με πήρε, παιδιά” - Κι ενώ τρέχουν να βοηθήσουν, μπαίνει μόνος του στο σπίτι, κάθεται και απευθυνόμενος στο Νίκο Πύρζα - “Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη καί να τούς πης ότι τό καθήκον μου έκαμα”. Στη συνέχεια βγάζει το πορτοφόλι του με τις φωτογραφίες των παιδιών του κι επειδή αρχίζει να πονά, παρακαλεί να τον σκοτώσουν και να μην τον αφήσουν ζωντανό στα χέρια των Τούρκων. Όλοι γύρω του λυπημένοι και ανήμποροι να βοηθήσουν παρακολουθούν τις τελευταίες στιγμές του παλικαριού που ψιθυρίζει πότε “πονώ” πότε “σκοτώστε με” και πότε τα ονόματα των παιδιών του “Μίκη, Ζωή”. Και αφού με δυνατούς πόνους παιδεύεται μισή περίπου ώρα, με τη λέξη “πονώ” αφήνει την τελευταία του πνοή. Είναι 13 Οκτωβρίου του 1904...

Η ΛΟΓΙΚΗ, ΑΙΣΘΗΣΗ ΨΥΧΗΣ.....

Όπως η όραση και η γεύση είναι δύο από τις πέντε αισθήσεις μας έτσι η Λογική και το συναίσθημα είναι δύο από τις αισθήσεις της ψυχής μας.
Γιατί λέω την Λογική και το συναίσθημα αισθήσεις ψυχής και αλληλοσυνδεόμενες όπως το σώμα με την ψυχή;
Οι αισθήσεις δίδονται ως προστασία σώματος και ψυχής και δρουν ως αισθητήρες κινδύνου για σώμα και την ψυχή.
Λόγου χάρη, αν γευτούμε κάτι πικρό αντιλαμβανόμαστε μέσω των γευστικών καλύκων που διαθέτει η γλώσσα μας κατά πόσο η πικρή ουσία του τροφίμου είναι βλαπτική ή όχι για το σώμα μας.
Έτσι αν πικραθούμε από κάποιο κακό συμβάν π.χ. το θάνατο ενός προσφιλούς μας προσώπου, λυπούμαστε και μέσω της θέλησης - δύναμης που διαθέτουμε για να ξεπεράσουμε την λύπη μας (γευστικοί κάλυκες του συναισθήματος) αντιλαμβανόμαστε ως ψυχές κατά πόσο το ατυχές συμβάν βαίνει βλαπτικό για την αταραξία της ψυχής μας.
Η Λογική λοιπόν έρχεται ως αίσθηση ψυχής δια μέσω του μέτρου (μέτρο, γευστικός κάλυκας του Λογικού) να μας βοηθήσει στην προστασία της ψυχής μας.
Το μέτρο (του Λογικού) γεννά τις αρετές που θωρακίζουν ψυχή και το σώμα που την φιλοξενεί.
Εδώ έρχεται το απόσταγμα της Φιλοσοφίας των Αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας που δίδασκαν ότι η αρετή είναι το ιδανικό τρόφιμο για την τέρψη και θρέψη της ψυχής.
Mε την φράση τέρψη και θρέψη της ψυχής εννοώ την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση (κορεσμός) της ζώσας ενέργειας (ψυχής). Διότι ένα από τα χαρακτηριστικά τη ψυχής είναι το ανικανοποίητο της, που προέρχεται από την Θεία προέλευση και που χρίζει μορφοποίησης.
Η αληθινή ουσία της ψυχής, η αχρωμάτιστη και ασχημάτιστη και ανέγγιχτη, είναι θεατή μόνον από τον κυβερνήτη της ψυχής, που είναι ο νους. 
(Πλάτων).
Η ανακάλυψη που πρέπει να κάνει ο Άνθρωπος είναι να πιστέψει στην σημαντικότητα της ύπαρξης της ψυχής του και την χρησιμότητα της στην Συμπαντική αποστολή.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

«…την εποχή του μεγάλου Σωκράτους, τότε που από όλους τους Αθηναίους, αν και ήταν δημοκρατία, κανένας άνθρωπος δεν θα τολμούσε να τον κατηγορήσει και να τον διώξει ποινικά, που όλοι οι Αθηναίοι τον [Σωκράτη] θεωρούσαν άγαλμα σοφίας, αν δεν βρισκόταν [ο προαναφερόμενος άνθρωπος] στην κατάσταση μέθης, παραφροσύνης, της “τρέλλας” της ολονύχτιας εορτής των Διονυσίων, καταστάσεις που προκαλούν το γέλιο, την ολιγωρία και τα εύκολα και σφαλερά πάθη στους ανθρώπους. Πρώτος ο Αριστοφάνης εισήγαγε σε ψυχές διεφθαρμένες το γέλιο και τα υπορχήματα στη σκηνή, άλλαξε το θέατρο, διακωμωδώντας με την τόσο σοφία του τα πηδήματα των ψύλλων και απεικονίζοντας τη μορφή και σχήματα των νεφών και με τα άλλα ανόητα που χρησιμοποιεί συνήθως η κωμωδία για να προκαλέσει το γέλιο. Όταν, λοιπόν, είδαν ότι το θέατρο στρεφόταν προς αυτή την ηδονή, μερικοί άρχισαν να κατηγορούν εκείνον [τον Σωκράτη] και τόλμησαν να του κάνουν εκείνη την ασεβή δίκη. Ο φόνος του όμως έφερε δυστυχία σε όλη την πόλη. Διότι, αν αναλογιστούμε τα χρόνια που ακολούθησαν τον βίαιο θάνατό του, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μετά τίποτα λαμπρό δεν έγινε από τους Αθηναίους, αλλά η πόλη σιγά-σιγά παρήκμαζε και εξαιτίας της καταστράφηκε μαζί ολόκληρη η Ελλάς.»
(Βλ., Ευνάπιος «Βίοι Φιλοσόφων και σοφιστών» 6.2.4.1 – 6.2.6.4)
«ὥσπερ οὖν ὅτε ἐπὶ τοῦ παλαιοῦ καὶ μεγάλου Σωκράτους ἁπάντων Ἀθηναίων (εἰ καὶ δῆμος ἦσαν) οὐκ ἄν τις ἐτόλμησε κατηγορίαν καὶ γρα φήν, ὅν γε ᾤοντο πάντες Ἀθηναῖοι περιπατοῦν ἄγαλμα σο φίας τυγχάνειν, εἰ μὴ μέθη καὶ παραφροσύνη καὶ τὸ τῶν Διο νυσίων τῆς ἑορτῆς καὶ παννυχίδος ἀνειμένον, ὑπὸ γέλωτος καὶ ὀλιγωρίας καὶ τῶν εὐκόλων καὶ σφαλερῶν παθῶν ἐπὶ τοῖς ἀν θρώποις ἐξευρημένων, πρῶτος Ἀριστοφάνης ἐπὶ διεφθαρμέ ναις ψυχαῖς τὸν γέλωτα ἐπεισαγαγὼν καὶ τὰ ὑπὸ τῆς σκηνῆς κινήσας ὑπορχήματα, τότε θέατρον ἀνέπεισεν, ἐπὶ τοσαύτῃ σοφίᾳ ψυλλῶν πηδήματα καταμωκώμενος, καὶ νεφελῶν δια γράφων εἴδη καὶ σχήματα καὶ τἄλλα ὅσα κωμῳδία ληρεῖν εἴωθεν εἰς γέλωτος κίνησιν. ὡς δὲ εἶδον ἐγκεκλικὸς πρὸς τὴν ἡδονὴν τὸ θέατρον, κατηγορίας ἥψαντό τινες, καὶ τὴν ἀσεβῆ γραφὴν εἰς ἐκεῖνον ἐτόλμησαν, καὶ δῆμος ὅλος ἐπ᾽ ἀν δρὸς ἠτύχει φόνῳ. ἔστι γὰρ ἐκ τῶν χρόνων λογιζομένῳ συλλαβεῖν ὅτι, Σωκράτους ἀπελθόντος βιαίως, οὐδὲν ἔτι λαμπρὸν Ἀθηναίοις ἐπράχθη, ἀλλ᾽ ἥ τε πόλις ὑπέδωκεν, καὶ διὰ τὴν πόλιν τὰ τῆς Ἑλλάδος ἅπαντα συνεφθάρη·»

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου