Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΑΡΓΩ - ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ # 2

Συνέχεια από το πρώτο μέροςΗ Αργώ εκτός από διαστημόπλοιο ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους: «Αλλά εις τους Μινύας οι θεοί επέβαλαν σκληράν δυστυχίαν, εις το έσχατον δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμεν το ύδωρ (Ορφικά, στ, 1068-69}». «Όταν ανεφάνη κατά τη δεκάτην ημέραν η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσηγγίσαμε εις τα Ριπαία Υψώματα, από εκεί δε αμέσως η Αργώ προχωρούσα ταχέως διήρχετο δια στενού ρείθρου».
Σχετικά με αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος στο βιβλίο του Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά:
Είναι ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάνιρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τόν τίτλο «Ευρέθησαν θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν» (τεύχ. 533, 18 Σεπτεμβρίου 1954) και
πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχετο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάνιρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε κάτω από τούς πάγους του Πόλου με υποβρύχιο. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο: «Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχομένον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών άκαρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγας που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν "αεριζομένην", δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Άλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφύγη την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προστατευθή.
»Η διάβασις εφαίνετο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπίστωση τελικώς, ότι κάτω ορισμένου βάθους, όλαι αυταί oi διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή το σκάφος τριάντα μέτρα, δια να ευρεθή εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγόβουνων έλυωνεν εις το βάθος αυτό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάτων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διειηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα...»
Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φθάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα οδηγούντες το ταχύ πλοίον εφθάσαμεν εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι μόνοι εκ των άλλων ανθρώπων είναι εστερημένοι από το φως του ήλιου, του διατρεχόντος δια πυρός, γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του Ήλιου».
Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου είναι συνέχεια ημέρα και από ης 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχεια νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο στα ίδια χρονικά διαστήματα επικρατεί νύχτα και ημέρα.
Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα.
Όμως και η γλώσσα που μιλούσαν οι Αργοναύτες δεν ήταν η καθομιλουμένη της εποχής. Σχετικά με αυτό το στοιχείο, υπάρχει μια αξιόλογη άποψη από τους Γάλλους ερευνητές Ζακί Μπερζιε, Λούι Παουελς και Ζακ Μπεργκιέρ, οι οποίοι στο βιβλίο τους Αιώνιος Άνθρωπος γράφουν τα παρακάτω:
Μερικοί οξυδερκείς συγγραφείς, που τους έκανε εντύπωση η ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις γοτθική και γεωτική, πίστεψαν ότι πρέπει να υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στη γοτθική και στη γεωδαιτική ή μαγική τέχνη. Για μας, γοτθική τέχνη -
αρ γκοτίκ στα Γαλλικά- δεν είναι παρά μια ορθογραφική παραμόρφωση της λέξης αργκοτίκ που σημαίνει «γλώσσα της πιάτσας» και που η ομοφωνία της είναι τέλεια, σύμφωνα με το νόμο της φωνητικής. Είναι η παραδοσιακή σολομωνική που διέπει όλες τις γλώσσες και δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την ορθογραφία. Ο καθεδρικός ναός είναι ένα έργο τέχνης «art goth» ή «argot» (αργκό) σαν «μια ιδιάζουσα γλώσσα για όλα τα άτομα που έχουν συμφέρον να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από αυτούς που τους περιβάλλουν». Πρόκειται συνεπώς για μια αποκρυφιστική ομιλούμενη. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη μάγκικη γλώσσα είναι αποκρυφιστές, απόγονοι των argo (αργκό)-ναυτών (Αργοναυτών), που επέβαιναν στο πλοίο Αργκό (Αργώ), πλέοντας με ούριο άνεμο προς την ευδαίμονα παραλία της Κολχίδας, για να κατακτήσουν το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας (...).
Όμως η Αργώ, εκτός από τόν πλανήτη μας, ταξίδευε σε άλλες διαστάσεις ή σε άλλα πλανητικά συστήματα του Γαλαξία μας. Όπως αναφέρεται σχετικά, ο Ορφέας γνώριζε καλά τις πύλες του Άδη και τις πύλες του Ήλιου.
Με τη φράση «πύλες του Άδη» κρυπτογραφείται το πέρασμα σε άλλες διαστάσεις και με τη φράση «πύλες του Ήλιου» τα ταξίδια σε άλλα πλανητικά συστήματα. Για να επιτευχθούν αυτά τα διαπλανητικά ταξίδια, η Αργώ εκμεταλλευόταν τις παράδοξες ιδιότητες που υπάρχουν στο Τρίγωνο των Βερμούδων, οι οποίες ήταν γνωστές στους Ολυμπίους Θεούς, καθώς και σε ορισμένους μύστες. Το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια περιοχή η οποία εκτείνεται από το Μαϊάμι στο Πουέρτο Ρίκο και στις Βερμούδες, και που έχει καταστεί γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο για τις συχνές εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων που συμβαίνουν εκεί, οι οποίες, σύμφωνα με την τελευταία άποψη, οφείλονται σε ηλεκτρομαγνητικές και βαρυτικές ανωμαλίες που προκαλεί μια πύλη σε άλλες διαστάσεις ή άλλα πλανητικά συστήματα.
Στην περιοχή αυτή, σύμφωνα με διάφορους ερευνητές, υπήρχε η μυθική ήπειρος Ατλαντίδα, στην οποία χρησιμοποιούσαν απεριόριστες ποσότητες ενέργειας, την οποία παρείχε ένας γιγαντιαίος κρύσταλλος, ο οποίος τη συνέλεγε από το ηλιακό μας σύστημα. Όπως εικάζεται, μετά τον κατακλυσμό της Ατλαντίδος αυτός βυθίστηκε στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων κι εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να λειτουργεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν τα γνωστά φαινόμενα.
Όπως διαφαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, και η Αργώ είχε κινδυνεύσει σε αυτό το σημείο.
«Εμείς νομίζαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να διαφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εάν ο Αγκαίος δεν κατηύθυνε το πλοίο, το οποίο εκινείτο κάτω από ισχυρή δύναμη, ώστε να έλθει στο δεξιό μέρος του αιγιαλού, αφού το ανάγκασε να υπακούσει στα πελεκητά πηδάλια, εκείνο δε (το πλοίο) ανεπήδησε στην επιφάνεια της θάλασσας πιεζόμενο από τα δύο χέρια του».
Αυτή η περιοχή, καθώς και οι κίνδυνοι που κρύβει, ήταν γνωστή κατά την Αρχαιότητα και στα Ορφικά αναφέρεται με τις ονομασίες «Στύγα» και «Κυανές» ή «Συμπληγάδες Πέτρες». Όπως αναφέρει ο Ορφέας: «...πλησίον εις τας Κυανάς Πέτρας, περί των οποίων κάποτε μου έκανε προφητικόν λόγον η μητέρα μου, η συνετή Καλλιόπη» (στ. 672-700).
Αλλά και ο Ησίοδος, στο έργο του θεογονία, αναφέρει στους στίχους 790-815 ότι το νερό της Στύγας χρησιμοποιείται για τη δοκιμασία των Θεών και αναφέρει ότι το νερό αυτό, που τριγυρίζει με βίνες ασημένιες, μπορεί κατά τη δοκιμασία ενός Θεού να τον ρίξει κάτω χωρίς αναπνοή, δίχως φωνή και να μην μπορεί να γευτεί την αμβροσία και το νέκταρ. Τα μέλη του μπορεί να σκεπασθούν από παράλυση.
Το κακό μπορεί να τελειώσει στο χρόνο επάνω, όμως επί εννιά χρόνια θα είναι ανήμπορος να παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια των θεών.
Ίσως μελλοντικά, όταν οι επιστήμονες ανακαλύψουν τους νόμους που διέπουν αυτό το φαινόμενο, θα εκμεταλλευτούν τη Στύγα, όπως η Αργώ, για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις ή πλανητικά συστήματα.
Για να είναι πλήρης αυτή η έρευνα για την αρχαία Αργώ, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ενέργεια με την οποία έκανε τις εναέριες πτήσεις της ήταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία αντλούσε από ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό σύστημα, το οποίο εκμεταλλευόταν και, παράλληλα, ενίσχυε σημαντικά τις φυσικές δυνάμεις της Γης. Το σκελετό αυτόν του γεωδαιτικού συστήματος αποτελούσαν τα παρακάτω τρία συστήματα του πλανήτη μας. Το πρώτο ήταν στην περιοχή της Μεσογείου στο ρήγμα της Ερυθράς θάλασσας, το δεύτερο στην τάφρο του Πουέρτο Ρίκο στην Αμερική και το τρίτο στην τάφρο Ραπάτο της Ιαπωνίας.
Αυτά τα τρία σημεία, με αποστάσεις 120 μοιρών μεταξύ τους, σχημάτιζαν ένα ισόπλευρο τρίγωνο στη σφαίρα της Γης που αποτελούσε τη βάση μιας ανεστραμμένης πυραμίδας που είχε κορυφή το κέντρο της Γης. Ενδιάμεσα, οικοδόμησαν πυραμίδες και τις ενίσχυσαν με μεγαλιθικά έργα. Για τα ταξίδια της Αργούς έξω από τον πλανήτη μας χρησιμοποιούσαν υδρογόνο, για το οποίο υπάρχει σχετική αναφορά σε αρχαία ινδικά κείμενα όπου αναφέρεται ότι τα βιμάνας (vimanas), τα οποία ήταν ένας άλλος τύπος διαστημοπλοίων που κατασκεύαζαν οι Γιαβάνας (δηλαδή οι Ίωνες-Έλληνες), χρησιμοποιούσαν τον υδράργυρο ως κινητήρια δύναμη. Όπως γράφει σχετικά το βεδικό κείμενο Samaragana Sutradhara,
«μέσα πρέπει να τοποθετήσει κανείς τη μηχανή υδραργύρου με τη σιδερένια συσκευή θερμότητας από κάτω. Μέσω της ενέργειας που είναι λανθάνουσα στον υδράργυρο και που θέτει την προωθητική τρόμπα σε κίνηση, ένας άνθρωπος που κάθεται μέσα μπορεί να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση στόν ουρανό... στην εξωτερική δομή πρέπει να κλειστούν τέσσερα δοχεία υδραργύρου.
Όταν αυτά θερμανθούν με ελεγχόμενη φωτιά... η βιμάνα, μέσω του υδραργύρου, αναπτύσσει σφοδρή δύναμη σαν του κεραυνού... όταν αυτή η σιδερένια μηχανή, με σωστά συγκολλημένες τις ενώσεις, γεμίσει με υδράργυρο και η φωτιά φθάσει στο υψηλότερο τμήμα της, αναπτύσσει δύναμη με το βρυχηθμό λιονταριού... και με μιας γίνεται σαν μαργαριτάρι στον ουρανό...»
Αυτό το κείμενο φαίνεται ότι είναι απλοϊκό, όμως ουσιαστικά είναι κρυπτογραφημένο, και ενδεικτικά αναφέρω τη λέξη φωτιά, που βέβαια, δεν υπονοεί τη γνωστή φωτιά, αλλά κρυπτογραφεί την πυρηνική ενέργεια, την οποία κατείχε και εκμεταλλευόταν οι Ολύμπιοι Θεοί μας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ονομασία «πυραμίδα» υπάρχει η λέξη πυρ και αυτό δεν είναι τυχαίο, επειδή η πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο, όπως προκύπτει από τη διαρρύθμιση των θαλάμων της, από το περιεχόμενο τους και από τα υλικά που βρέθηκαν μέχρι σήμερα μέσα σε αυτήν, όπως πλάκες από χαλαζία και γρανίτη, ήταν ένας πυρηνικός αντιδραστήρας.
http://www.diodos.gr/                                               Επιστροφή στο πρώτο μέρος
(Αμίς= δοχείο, πυραμίς = δοχείο πυρός= ενέργειας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου